68 Kuşağı Gençlik Önderlerinde Harun Karadeniz Ölümün 42.Yılında Mücadelemizde Yaşıyor..!

"ölüm ilgilendirmiyor artık seni, cinayet ilgilendirmiyor

bir dağ yamacında, pınarlar kadar berrak bir şafakta

köylüler geçiyor zap suyu'ndan ve tanıyor seni

işçiler geçiyor eyüp'ten, kartal'dan ve tanıyor seni

ölüm geçiyor atardamarlarından ve tanıyor seni

kuşların, ağaçların ve toprağın sesini dinliyorsun

ölüm ilgilendirmiyor artık seni, işkence ilgilendirmiyor

ışıklar içinde yüzün yüreğinde tarifsiz bir telaş

sabah, vardiyasız bir dokuma tezgâhında

öğle, bir yürüyüştesin pankartlar afişlerle dalga dalga

akşam, nöbetini tutuyorsun bir grev çadırında onurun

rüzgar tanıyor seni, bulut tanıyor

elini uzatıyorsun bir dağ yamacında, bir kolun kesik...

bir mermi daha sürüyorsun ve basıyorsun tetiğe

bir dağ yamacında, yüreğinde tarifsiz bir telaş

ölüm de tükenmiş ölümsüzlük de, kolun kesik değil ama..."

Bundan tam olarak 42. yıl önce 15 Ağustos 1975'te kanser hastalığından dolayı kaybetmiş olduğumuz olduğumuz '68 kuşağının öğrenci gençlik liderlerinden Harun Karadeniz, 1942 yılında Giresun'da yoksul bir köylü çocuğu olarak dünyaya geldi. 1952 yılında köydeki geçim şartlarının zorluğu nedeniyle Samsun'a yerleşmeye karar veren Karadeniz'in ailesinin oğlu Harun, liseye Samsunda başlar .

Komünizmin aslında kötü bir şey olmadığını edebiyat öğretmeninden duyduğu "Herkesin buzdolabı sahibi olacağı bir düzen" örneğiyle öğreniyor ve böylece "nasıl herkesin buzdolabı sahibi olabileceğini" araştırmaya başlıyor. 1962'de İstanbul İTÜ İnşaat Fakültesi'ni kazanan Harun için bu aynı zamanda değişimin başlangıcı anlamını da taşır.

Üniversitenin ilk yıllarında Harun Karadeniz, sol ve emekten yana politikayla tanışır. O dönemin de etkisiyle hızla politikleşip eylemlerde yer aldı. İTÜ İnşaat Fakültesi Talebe Cemiyeti Başkanlığı ve İTÜ Talebe Birliği Yönetim Kurulu üyeliği yapar. Bu dönemde Üniversite’de gazoz yasaklama eylemleri gerçekleştirildi. Yaşanan süreç ve olaylar Harun’u bambaşka bir insana dönüştürür, bu dönüşüm sol ve emekten yana bir dönüşüm’dür… Kendisine “Harun sen sağcı bir gençtin, nasıl ve neler oldu da bu noktaya geldin! Ve burjuvazi senin hakkında elliye yakın dava açtı ve senin için 150 yılı aşan hapis cezası istedi, ne nasıl gelişti de bu sonuç çıktı” diye sorulduğunda Karadeniz, neden ve nasıl sosyalist olduğunun cevabını ise belki de verilebilecek en sade şekilde yine kendisi veriyordu:

"Ben sadece yurt sorunlarıyla ilgilendim."

Ülkenin sorunlarıyla ilgilenmeye başladığında yaşanan sorunların ve krizlerin ekonomik kaynaklı olduğunu ve onurlu bir geleceğe ancak sosyalist bir ekonomiyle ulaşabileceğini savunan Harun, sosyalizme yaklaşmaya başladı ve Fikir Kulüpleri Federasyonu'na üye oldu. İlerleyen süreçte TİP’le tanıştı.

Dönemin en büyük öğrenci yürüyüşü olan "Özel okullar devletleştirilmelidir" yürüyüşünde aktif olarak yer aldı ve kampanyasında etkin rol oynadı. Eğitim sistemindeki reformları gerçekleştirmek için yapılan üniversite işgallerinden biri olan İTÜ’nün işgalinde öncüler arasında yer aldı.

Grev halinde olan Derby’de işgalin başlamasında işçilerin yanında İTÜ öğrencileri olarak yer aldılar. O dönem Vietnam’da görev almış Robert W. Kommer Türkiye’nin Amerikan Büyükelçiliği’ne tayin edildi. Bunun üzerine Türkiye’de Kommer protestoları başladı. Ankara’da Kommer’in arabasının yakılmasından sonra İstanbul’da bayrak yakma eylemleri başladı. Bu eylemlerle Kommer’in geri alınmasını sağladılar. "Onlar Ortak Biz Pazar İşte Siz Ortak Pazar" sloganıyla montaj sanayi ve ortak pazara hayır kampanyaları düzenlediler. 6. Filonun protestolarında etkin bir içimde ön saflarda yer aldı. 6. Filo eylemlerinde yakın arkadaşı Vedat Demircioğlu'nu kaybetti. Eylemden sonra protestoların hız kazandığı günlerde polis, 16 Temmuz 1968 İTÜ Yurdu’nu basmış Vedat Demircioğlu’nu odasının penceresinden aşağıya atarak komaya girmesine neden olmuştu. 8 gün komada kalan Vedat Demircioğlu yaşamını yitirmiş ve bu olay ’68 kuşağının ilk kaybı ve polis vahşetinin o dönemki ilk katliamı olarak Türkiye sosyalist hareketi tarihindeki yerini almıştır.

O dönemde, dönemin öğrenci liderleriyle ve yakın arkadaşlarıyla fikir ayrılığına düşen Harun Karadeniz, gençlik hareketlerinin sınıf hareketinden bağımsız olamayacağını düşünüyor, öğrenci eylemlerini emekçi kitlelerle buluşturmak için emek veriyor ve şöyle diyordu:

"Gençliği ülke sorunları ile ilgilenmeyen bir ulusun sonu gelmiş demektir.

Gençlik olarak biz, ülke sorunları ile ilgilenmeyi görev biliyoruz ve ülke sorunlarıyla ilgilenip etken olduğumuz ölçüde görevimizi yaptığımıza inanıyoruz. Çünkü ülkenin geleceği, gençliğin geleceğinden ayrı düşünülemez.

Bugünün öğrencileri yarının meslek adamları olarak ülkemizin bütün sorunları ile ilgilenmek zorundayız.

Öğrenciliği bitirip meslek hayatına atılacak olan biz mühendisler için iki yol vardır. Bu yollardan biri, kim için ve ne için üretim yaptığını düşünmeksizin egemen sınıfların yararına üretim yapmaktır. Kısaca neden ve niçinini düşünmeksizin bir miktar karşılığında üretim yapmak yani robotlaşmak.

İkinci yol ise kim için ve ne için çalıştığını bilerek emekçi halkın yararına üretim yapma olanaklarını aramaktır. Bir başka deyişle, ikinci yol küçük bir azınlığın yararına robotlaşmak değil, büyük çoğunluğun, yani toplumun yararına çalışarak insanlaşmak yoludur."

12 Mart 1971 yılında Polise taş attığı ve öğrencileri kışkırttığı , komünizm propagandası yaptığı gerekçesiyle gözaltına alınmış, TKP ve DEV-GENÇ davasından yargılanmıştı. Uzun süre yurt dışında tedavi görmesi gerektiğini bildiren raporlara rağmen cezaevinde tutuldu. Aslında zindanda ölüme terk edildi.
Bu gerçeği Harun'un o günlerde şu satırlarda dile getirid:
"İstanbul'a geldikten sonra öğreniyorum ki, ben içerideyken karım İstanbul Sıkıyönetim Adli Müşaviri Turgut Akan'a çıkmış ve: "Kocamı hangi suçla tutuyorsunuz? Sağlığı iyi değil, hayati tehlike söz konusu. Sağlık kurulları ve klinik raporları bu durumu belirtiyor" demiş. Adli Müşavir'in cevabı ise benim Ankara öykümün içyüzünü açıklamaya yeter de artar bile: "Ölsün istiyoruz" demiş Adli Müşavir. "O eline silah almadı; eğer eline silah alsaydı işini bitirmek çok kolaydı. O bizim için eline silah alanlardan daha tehlikeli ve onun için de ölsün istiyoruz." Bu sözler 1972 yılı sonbaharında söylendi. Şu an yıl 1975 ve aylardan şubat. Benim sağ kolum kesildi ve fakat ölmedim..."

 Yurtdışına çıkabilir izni çıktığında ise artık her şey için çok geçti. İlk önce kolunu kaybeden Harun Karadeniz, gördüğü kanser tedavisi sonrası 15 Ağustos 1975 günü İstanbul’da yaşamını yitirdi. Ölümün 42.yılında Harun Karadeniz’in Anısı kavgamızda yaşayacaktır.