Batı, İsrail ve eski İran Şahı’nın oğlu Rıza Pehlevi, Mir Hüseyin Musavi’nin destekçileri olan reformistleri ‘yenilgilerini’ nasıl çözecekleri konusunda yalnız bıraksa daha iyi olurdu.
İsrail Savunma Bakanı Ehud Barak’ın seçim sonucunu ‘kötü haber’ diye nitelemesi ve Pehlevi’nin dış dünyayı ‘özgürlük mücadelelerinde İranlıları desteklemeye’ çağırması, İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinecad‘ın ve bu şüpheli ‘zaferi’ kazanmasına izin verenlerin en güçlü silahı.
Reformcular dış desteğe muhtaç değil. Demokrasi savaşına kendi silahlarıyla girmek için yalnız bırakılmaya ihtiyaçları var. Ahmedinecad’ın en büyük suçlaması, rakiplerinin dışarıdan destek aldıkları iddiasıydı. Ahmedinejad, ‘düşman güçlerin’ rakiplerini desteklediğini, zaferinin bu güçlere karşı İran’ın zaferi olduğunu belirtti. Seçime hile karışmasına itiraz edenlerin devrim veya velayeti fakih karşıtı olmadığını hatırlatmalıyız. Onlar yakın zamana dek İslam Cumhuriyeti’nin önemli yüzleriydi ve devlet piramidindeki temel mevkileri işgal ediyorlardı. Bu nedenle cumhurbaşkanının ‘dış desteğe’ dair tehlikeli suçlaması derin bir uçurumu gözler önüne seriyor.
İran sokaklarında şu günlerde Ahmedinecad’a atfen duyulan ‘kahrolsun diktatör’ sloganları geçmişte sadece ABD’ye ve Şah’a karşı atılmıştı. Bugünkü ayaklanma o günleri hatırlatıyor. Ayetullah Hamaney’in Ahmedinecad’ı kutladığı konuşmasının muhalif sesleri kesmesi öngörülüyordu. Bunun yerine Muhammed Hatemi, Ali Ekber Haşimi Rafsancani, Musavi ve Mehdi Kerrubi gibi bu çağrıya uymayı reddeden, seçimin yenilenmesi çağrısı yapan sesler duyduk.
İran’ın Obama’sı seçimle gelmedi, ancak gelişinin önlenmesi, rejimin temellerinde ve beklediği körü körüne bağlılıkta derin gedik açtı. Rejim trajedi içinde. Bu trajedi sadece seçimle değil, yıllardır halkı göz ardı etmesi nedeniyle yaşanıyor. Rejim, halkın üçte ikisinden fazlasının 1979’da sokağa dökülmediğini göz ardı ediyor. Bu kesimler devrimin sloganlarına bağlılık hissetmiyor ve yaşam standartlarının iyileşmesine çalışıyorlar. Bu nedenle Musavi’yi desteklediler, onun ‘yenilmesi’ devrimden beri görülmemiş bir halk öfkesini körükledi. Fakat zor savaşlarında en iyisi dış güçlerin onları kullanmaktan vazgeçmesi. (Lond-ra’da Arapça yayımlanan Hayat gazetesi, 16 Haziran 2009)
