ÇOĞUMUZ iyi okullarda eğitim görmüş, ülkenin seçkin beyin güçleriyiz. Sonu “Manager” ile biten kartvizitleri tercih eden bizler, kariyer düşkünü olup, toplumsal dayanışmaların dışında kalmayı tercih ederiz. Genelde gün ışığı görmeden, camı açılmayan hastalıklı binalarda beyinlerimizi ve fikirlerimizi kullanarak havuç peşinde koşuşturur dururuz.
Kazandırdığımız sürece işini yapan bir kölenin özgürlüğü kadar özgürüzdür. Daha fazla çalışıp, daha fazla kazandırdıkça mutlu oluruz ve kendimizi başarılı görürüz. Hâlbuki başarılarımız geçici ve sadece olduğu an için geçerlidir. Bizim dünümüz patronlarımızın umurunda değildir. Sorgulanan bugünümüzdür.
Karnımızı doyurmak için değil ama yaşam standardımızı korumak için çalışmak ve boyun eğmek zorundayız. Sürekli stres altında tutarlar bizi. Her daim kendimizi geliştirmemiz gerekir. Eğitimler, kurslar, sertifikalar. 7 gün 24 saat çalışsak da kimseye yaranamayız. Yok edilmiş karakterimiz ve kişiliğimiz ile aslında zavallılarız. Birde şu anti-depresanlar olmasa asıl o zaman görün halimizi. Bireysel özelliklerimiz ve farklılaşan yeteneklerimiz doğamızı rekabetçi kılmıştır. Canım, tatlım ile başlayan iş arkadaşlıklarımız yüzeysel ve sunidir. Çıkar ilişkileri üzerine sahip olduğumuz arkadaşlarımızın kuyusunu nasıl kazacağımızın hesabını yapar dururuz.
Şirket ortamını “Aile ortamı”, patronunu da ebeveyn sanan bizler işten atılınca utanırız, varlığımız sorgulanmış gibi olur. Şaşkın tavuk gibi neye uğradığımızı anlayamayız.
Ne gerekçeler elle tutulur, ne nedenler mantıklıdır. Utanır, sıkılır, dışarı çıkamayız.
Dış görüntümüz toplumdan uzak, sevilmeyen, itici ve güven vermeyen olsa da bizlere gıpta ile bakarlar.
işçi lafı duyduğumuzda gözlerimizin önünde fabrika bacaları tütmeye başlar.
Sosyal sorumluluklarımız futbol ile sınırlıdır. Bazılarımızın tribünlerde özel koltukları vardır. Bağırır, çağırır ve küfür ederek bize baskı uygulayanlardan intikam alırız.
Bizler hak ettiğimizi değil, pazarlık ettiğimizi alarak mağaralarımızda güvenlik içerisinde yaşamaya çalışan beyaz yakalılarız.
